Wydarzenia

„Zaduszki poetyckie” w ZSP nr 1 w Jędrzejowie

31-10-2012

Palą się znicze…

Przypominają,

Że ktoś odchodzi,

Inni zostają

Pośród cmentarzy

Cichych uliczek

Jak wierna pamięć-

Palą się znicze…

W klimacie zadumy, przy blasku świec 31 października 2012 roku o godzinie 10.30 w sali konferencyjnej w ZSP nr 1 w Jędrzejowie odbyły się „Zaduszki poetyckie” pod hasłem „Z pamięci o bliskich utkana jest nasza tożsamość…”

Przy dźwiękach nastrojowej muzyki członkowie szkolnego Koła Miłośników Teatru oraz Zespołu Muzycznego zaprezentowali montaż słowno-muzyczny, będący refleksją nad przemijaniem i wartością naszego życia – tak krótkiego i kruchego.

Nasz program dedykowany był pamięci tych wszystkich, którzy na zawsze do nas odeszli: naszym najbliższym, krewnym, znajomym, nauczycielom i uczniom.

Szczególne miejsce poświęciliśmy w naszych wspomnieniach nauczycielom naszej szkoły: Panu Profesorowi Andrzejowi Rosołowskiemu, Pani Profesor Jadwidze Hryniewieckiej, Pani Profesor Krystynie Władyce oraz Panu Dyrektorowi Tadeuszowi Świerczyńskiemu.

Po uroczystości głos zabrał Pan Dyrektor mgr Władysław Równicki, który wspominał ciepło nauczycieli, którzy odeszli i podkreślał, iż tak długo będą między nami jak długo będzie trwać pamięć o nich.

Następnie nasz gość honorowy emerytowana nauczycielka języka polskiego – Pani Profesor Emilia Rosołowska, nie kryjąc wzruszenia podziękowała za zaproszenie na uroczystość i za to, iż w naszej szkole kultywowana jest kilku lat tradycja opieki nad grobami zmarłych nauczycieli, którzy pochowani są na jędrzejowskich cmentarzach.

Program został przygotowany przez uczniów klas: 2lh: Moniki Lis, Dagmary Rudnickiej, Magdaleny Ślusarek, Marty Włoszczyk, Żanety Duchniak; klasy 3l: Bartosza Gila oraz klasy 1h Martyny Koziary oraz Wojciecha Chowańca pod opieką pani Agnieszki Maciąg-Wojtanowskiej, pana Grzegorza Leśniewskiego oraz pana Marka Pułki.

Ciszą cmentarną ukołysani z dala od życia i znoju,

dobiwszy wreszcie cichej przystani, odpoczywają w pokoju.

Nad nimi drzewa szumią cichutko, sypiąc pożółkłe liście,

wielu z nich może żyło zbyt krótko, krócej niż zwykle trwa życie.

Na grobach wieńce, na grobach kwiaty,

wśród nich płomyki lśniące,- dowód pamięci tym,

co w zaświaty odeszli w wiecznej rozłące.

Dzisiaj ożywa ból przypomnienia

widny w zadumie na twarzach, w myślach się jawi postać z imienia,

wstaje z przeszłości cmentarza.

Ileż to mogił po świecie całym w jesiennych mgłach spowitych,

ileż tam ludzi legło wspaniałych, co wspięli się na szczyty życiowej sławy i powodzenia.

Jedna ich dola na końcu.

Wszystkich jednako przykrywa ziemia,

każdemu świeca płonąca świeci na grobie przez tę godzinę, by znów na długo zagasnąć.

A na cmentarze na powrót spłynie cisza i spokój, i ciemność.

• Agnieszka Maciąg - Wojtanowska