Wycieczki

VI Szkolny Rajd w Góry Świętokrzyskie

31-05-2011

W dniu 31.05.2011r członkowie Szkolnego Koła Krajoznawczo – Turystycznego i Polskiego Towarzystwa Schronisk Młodzieżowych wyruszyli na szlaki Gór Świętokrzyskich. Tym razem zdobywaliśmy szczyty Pasma Tumlińskiego, rozciągającego się od przełomu Bobrzy na zachodzie , który oddziela je od Pasma Oblęgorskiego, do doliny Sufragańca na wschodzie. Zbudowane jest z czerwonych piaskowców triasowych , wydobywanych w kamieniołomach na Górze Ciosowej i Sosnowicy . Naszą wędrówkę zaczynamy w Oblęgorku, gdzie zwiedzamy Muzeum Henryka Sienkiewicza . Muzeum powstało 26 października 1958 roku z inicjatywy dzieci pisarza, córki Jadwigi Korniłowicz i syna Henryka Józefa. Na parterze odtworzony został wygląd i wystrój pomieszczeń z czasów pobytu pisarza. Znajduje się tu gabinet do pracy, w którym dominuje biurko oraz obrotowa półka i oszklona biblioteka z książkami, ściany zdobią rodzinne portrety. W salonie dla gości jest stół z krzesłami przywiezionymi z mieszkania w Warszawie, w rogu umiejscowiony został stolik, przy którym pisarz grywał z gośćmi w karty, na ścianach wiszą płótna różnych malarzy. Pozostałe pomieszczenia to jadalnia, pralnia sypialnia. Dnia 1 stycznia 1976 r Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku stało się oddziałem Muzeum Narodowego w Kielcach. Następnie czarnym szlakiem wyruszamy na Baranią Górę ( 427 n.p.m.). Jest to wzniesienie w Paśmie Oblęgorskim w Górach Świętokrzyskich, od południa pocięte głębokimi wąwozami. Na szczycie znajduje się wieża triangulacyjna. Na południowych stokach góry usytuowany jest rezerwat przyrody Barania Góra.

Przez górę przechodzi czerwony szlak im. Edmunda Massalskiego z Gołoszyc do Kóźniaków. Kierujemy się w kierunku Góry Ciosowej (365 m npm) – wzniesienia we Wzgórzach Tumlińskich. Na południowym zboczu znajduje się odsłonięcie piaskowca triasowego, pozostałość po nieczynnym kamieniołomie, obecnie chronione jako pomnik przyrody nieożywionej. Na stokach zachodnim i północnym wybudowano w 1977r jeden z nielicznych w Polsce torów wyścigowych. Po drodze mijamy Kamień ( Piekło ) - wzniesienie o wysokości 399 m n.p.m, położone na Wzgórzach Tumlińskich. Góra Kamień jest swoistym ewenementem geologicznym w ciągu Wzgórz Tumlińskich gdyż w przeciwieństwie do zbudowanych z czerwonych piaskowców triasowych wzniesień Góry Grodowej, Wykieńskiej czy Ciosowej, położona jest na wychodniach skał dewońskich. Na zachód od szczytu, w części grzbietowej góry znajduje się odsłonięcie geologiczne "Piekło". Wreszcie docieramy do Góry Grodowej (395 m n.p.m.) - obok Tumlina. Ponad tysiąc lat temu stanowiła święte miejsce Słowian. Miejsce wydobycia tumlińskiego piaskowca, służącego niegdyś do produkcji m.in: kamieni młyńskich oraz wykładania pieców hutniczych, a obecnie używanego do wyrobu chodników, schodów czy nagrobków. Od 1994 roku wierzchołek Grodowej stanowi rezerwat przyrody Kamienne Kręgi.

W drodze powrotnej zwiedzamy ruiny wielkiego pieca hutniczego w Samsonowie. Projektantem wielkiego pieca był Hieronim Caccio. Zakład Cacciów nastawiony był głównie na produkcję wyrobów dla wojska, produkował szyszaki, pancerze, piki, pałasze i palną. W 1709 zakład z okolicznymi dobrami przejęli biskupi krakowscy, drugi piec w Samsonowie wybudował biskup Kajetan Sołtyk. W 1817 r, z inicjatywy Stanisława Staszica, rozpoczęto budowę nowej huty "Józef" ( wielki piec, odlewnia, modelarnia, suszarnia), kamień węgielny pod budowę nowego pieca, opalonego węglem drzewnym, podłożył w 1818 r, namiestnik Królestwa Polskiego Józef Zajączek. Zakład zniszczony został ostatecznie przez pożar, który wybuchł w nim w roku 1866. W czasie I wojny światowej Austriacy zniszczyli część istniejących wówczas zabudowań fabrycznych. Ruiny huty zostały zabezpieczone w latach 1981-1983 i udostępnione zwiedzającym. Wędrówkę po Górach Świętokrzyskich kończymy w Bartkowie. Tam podziwiamy niezwykły pomnik przyrody, bo liczący 1200 lat – Dąb Bartek. Drzewo mierzy obecnie 30 metrów wysokości, obwód pnia wynosi na wysokości 1,30 m – 9,85 m, a przy ziemi 13,4 m. Próchnienie pnia stało się poważnym problemem: grubość zdrowej tkanki nie przekracza 20 cm, a w wielu miejscach wynosi zaledwie 5 cm. Dąb zaczął się niebezpiecznie przechylać pod ciężarem jednego z konarów.

Naszymi opiekunami i przewodnikami w tej ciekawej i miłej wędrówce byli: pani mgr Paulina Haja, pani mgr Renata Guździk, pan mgr Marcin Bielecki, pan mgr Wojciech Cichoń i pan mgr Marcin Białek. Po pełnym miłych wrażeń dniu wróciliśmy do szkoły z myślą, że za rok znów tu powrócimy.

• Członkowie SKKT i PTSM