Wydarzenia

Zaduszki poetyckie - „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…”

31-10-2013

Ciszą cmentarną ukołysani z dala od życia i znoju,

dobiwszy wreszcie cichej przystani, odpoczywają w pokoju.

Nad nimi drzewa szumią cichutko, sypiąc pożółkłe liście,

wielu z nich może żyło zbyt krótko, krócej niż zwykle trwa życie…

W klimacie zadumy, przy blasku świec 31 października 2013 roku o godzinie 11.30 w sali konferencyjnej w ZSP nr 1 w Jędrzejowie odbyły się „Zaduszki poetyckie” pod hasłem „Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą…” Przy dźwiękach nastrojowej muzyki członkowie szkolnego Koła Miłośników Teatru oraz Zespołu Muzycznego zaprezentowali montaż słowno-muzyczny, będący refleksją nad przemijaniem i wartością naszego życia – tak krótkiego i kruchego.

Nasz program dedykowany był pamięci tych wszystkich, którzy na zawsze do nas odeszli: naszym najbliższym, krewnym, znajomym, nauczycielom i uczniom.

Szczególne miejsce poświęciliśmy w naszych wspomnieniach nauczycielom naszej szkoły: Panu Profesorowi Andrzejowi Rosołowskiemu, Pani Profesor Jadwidze Hryniewieckiej, Pani Profesor Krystynie Władyce oraz Panu Dyrektorowi Tadeuszowi Świerczyńskiemu.

Program został przygotowany przez uczniów klas: 3lh: Moniki Lis, Joanny Kotarowskiej, Magdaleny Ślusarek, Marty Włoszczyk, Żanety Duchniak; klasy 4l: Bartosza Gila, 1lb: Tatiany Jeżewskiej, Martyny Fendrych oraz klasy 1lem: Karoliny Musiał, Aleksandry Sołtys i Aleksandry Puto pod opieką pani Agnieszki Maciąg-Wojtanowskiej i pana Grzegorza Leśniewskiego.

Organizatorzy serdecznie dziękują za udział w uroczystości naszym gościom: Paniom Dyrektorkom: Ewie Kosińskiej i Elżbiecie Grad, które zaszczyciły nas swoją obecnością pomimo wielu obowiązków, Paniom: Agnieszce Bugajskiej i Jolancie Jakubczyk oraz tym uczniom klas 1lb, 1lh, 2lb i 3lh, którym w tym wyjątkowym dniu nie spieszyło się na autobus do domu i zechcieli być razem z nami, by połączyła nas poezja, która pomaga odkrywać w poetyckich strofach to, co dobre, ważne i piękne.

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

Zostaną po nich buty i telefon głuchy

Tylko to co nieważne jak krowa się wlecze

Najważniejsze tak prędkie że nagle się staje

Potem cisza normalna więc całkiem nieznośna

Jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy

Kiedy myślimy o kimś zostając bez niego

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna

Zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście

Przychodzi jednocześnie jak patos i humor

Jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej

Tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu

Jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon

Żeby widzieć naprawdę zamykają oczy

Chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć

Kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze

A będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

I ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą

I nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości

Czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą.

• Agnieszka Maciąg - Wojtanowska